เป็นหนังรักโรแมนติกที่ทำได้ดีไม่แพ้เจ้าแห่งหนังรักโรแมนติกอย่างเกาหลีเลย ทีเดียว เปิดฉากด้วยช่วงเวลาฝนตก นางเอกถือร่มสีแดงเพียงผู้เดียวท่ามกลางผู้คนมากมายบนทางม้าลาย ของถนนแห่งหนึ่ง เสียงของสายฝน แห่งความเศร้าสลดในความคิดของใครหลายต่อหลายคน ถูกกลบด้วยเสียงของคนที่เชื่อในความรัก และมีความหวังในความรักอย่างสูง ทำให้หัวใจชุ่มช่ำ เพราะสักวันก็คงได้พบใครบางคน ทั้งสองคนต่างพันธ์ผูก เชื่อมกันไว้ด้วยจิตวิญญาณ... ต่างเข้าใจในอารมณ์ งดงามเหมือนดั่งสัจธรรมอันเที่ยงแท้... หากแต่ความไม่เที่ยงแท้ ยิ่งงดงามกว่า... ทั้งสอง...ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ดังนั้น จึงไม่คาดหวังว่าดวงชะตาจะมาประสบพบกัน อาจเคยพบกัน ตาม ถนน บันได บนระเบียง และทุกหนทุกแห่ง ทั้งสอง...อาจพานพบกันและกันมานานแสนนานแล้ว อยากถามว่าพวกเค้า จำได้รึเปล่า? ว่าอาจเคยพบกัน ต่อหน้าต่อตา ตรงประตูหมุน หรือ อาจเคยพูดกันในฝูงชนแออัดว่า.. " ขอโทษ " หรือ อาจเคยส่งเสียงทางสายโทรศัพท์ว่า... " คุณต่อผิด แต่ทว่า... ฉันรู้คำตอบของพวกเค้า ซึ่งก็คือ " ไม่ " พวกเค้าต่างจำกันไม่ได้ พวกเค้าคงจะตะลึงงัน หากรู้ว่าโชคชะตาเล่นตลก กับพวกตน และอาจไม่ยินยอมพร้อมใจ ที่จะเปลี่ยนไปตามโชคชะตา ดุจฟ้าเป็นใจเปิดโอกาสให้พวกเค้า แล้วก็ปิด... ขวางกั้น หนทางพบ ประสบพักตร์ ฟ้าหัวเราะเยาะเสียยิ่ง ดุจผู้หญิงเลี้ยวซ้าย...ผู้ชายเลี้ยวขวา คนเรา พบกัน รักกัน จึงจะเรียกว่าเป็น คู่แท้ หากคนนึงรัก แต่อีกคนนึงไม่รัก ต่อให้พบกันเป็นล้าน ๆ ครั้ง ก็ไม่เรียกว่าเป็น คู่แท้ คนที่รัก จะยื้อยุด ฉุดรั้งเค้าไว้...ทำไมเล่า....