ถูกสร้างขึ้นในปี1979 นำแสดงโดย ดัสติน ฮอฟต์แมน เนือ้หาจะไม่เข้มข้นเท่ากับในหนังสือเพราะความยาวเพียง 1.40 ชม. อาจจะทำให้ลงรายละเอียดได้ไม่ครบถ้วนแต่ก็มิได้ทำให้เรื่องนี้พลาดรางวัล เล็กๆ ที่ชื่อ ออสการ์ แต่อย่างไร ถ้าถามคอหนังละก็เรื่องนี้จัดเป็นเรื่องที่ขึ้นหิ้งเลยทีเดียว น้อยคนนักที่เป็นนักดูหนังตัวยงแล้วจะพลาดเรื่องนี้ เวอร์ชั่นหนัง จะใช้ชิ่อไทย ว่า พ่อ แม่ ลูก สรุปว่า คนแปลหนังสือ กับคนแปลชื่อหนังนี่แปลได้เก่งทั้งคู่ ทั้งๆ ที่ Kramer VS Kramer หมายถึงเท็ด ครามเมอร์ และ บิลลี่ ครามเมอร์คนลูก แท้ๆ ฉากประทับใจในเรื่องคงจะไม่พ้นฉากพ่อทำอาหารเช้าให้ลูก ตัวลูกเองยังน่าจะบอก และทำได้ดีกว่าพ่อเสียอีกหรือจะเป็นฉากที่ลูกไม่ยอมกินข้าวแต่ไปเปิดตูเย็น หยิบไอศกรีมมากินเฉยแต่พ่อก็ไม่ว่าอะไร .... หากเรามัวแต่ทำงานหาเงิน โดยไม่สนใจครอบครัวก็คงต้องระวังเยื่อใยความรักที่ค่อยๆ จางหาย จนคนที่บ้านรับไมได้ปล่อยให้ลูกเป็นภาระของใครสักคนย่อมไม่เกิดผลดีต่อเด็ก ในอนาคตแต่ใช่ว่าการทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อลูกแล้วจะทำให้สังคมให้งานดีๆ ทำนั่นก็เปล่าเลย ควรจัดสรรเวลาให้เหมาะสมเติมเต็มความรักให้ครอบครัวพร้อมกับทำงานไปด้วย ก่อนที่จะมีปัญหาอื่นๆ ตามมา .. ช่วงหลังจะเน้นไปที่บทของเมอรีล สตรีฟที่มาสู้คดีในศาล เพื่อเรียกร้องเอาลูกชายไปเลี้ยงเองโดยอ้างว่าพ่อให้ความรักได้ดีไม่เท่าแม่ ไม่มีกฏหมายใดในโลกที่ระบุได้ว่าความรักของแม่หรือพ่อ ที่มีต่อลูกฝ่ายใดมีให้มากกว่ากัน ส่วนตอนจบของเรื่องเป็นอย่างไรก็ลองไปหาอ่าน/ชมนะครับ แนะนำว่าเวอร์ชั่นหนังสือให้ความรู้สึกเรียกน้ำตาได้ดีกว่ามาก