Night of the Living Dead (1968) ขอบคุณรีวิวยกย่องหนังกำเนิดเทรนด์ซอมบี้สุดคลาสสิก เขียนโดยน้องเป้ง MovieMood ครับ

พี่น้องคู่หนึ่งมาทำความเคารพพ่อผู้ล่วงลับที่สุสาน แต่กลับโดนโจมตีจากชายที่ดูไร้ชีวิต จนพี่ชายตาย และน้องสาววิ่งหนีไปยังบ้านคนริมชนบท ที่ซึ่งกลุ่มคนอันหลากหลายได้มาหลบอยู่ก่อนแล้ว ในไม่ช้าพวกเขาก็ฟังข่าวว่าทั้งโลกกำลังเต็มไปด้วยคนตายที่ฟื้นขึ้นมา และต้องช่วยป้องกันบ้านก่อนที่ฝูงคนตายเหล่านี้จะบุกเข้าถึงตัวพวกเขา

น้อยครั้งที่จะกล่าวได้ว่าหนังซักเรื่องได้สร้าง genre ขึ้นมาทั้ง genre หนึ่ง แต่ Night of the Living Dead ก็เป็นหนึ่งในนั้น ก่อนหน้านี้มีการใช้ซอมบี้เป็นตัวละครในหนังยุคก่อนมาบ้างแล้ว แต่หนังของ George A. Romero เป็นเรื่องแรกที่กำหนดกฏชัดเจน ภายในเนื้อเรื่องที่พวกมันเป็นจุดสำคัญอย่างที่สุดและนอกจากจะเป็นจุดเริ่มต้นกระแสหนังซอมบี้ในแบบที่เรารู้จักทุกวันนี้ มันยังรื้อขนบ หนังสัตว์ประหลาด ยกแผงใหม่อีกด้วย บทวิจารณ์ของ Roger Ebert ตอนเขียนเรื่องนี้เขาไม่ได้กล่าวถึงคุณภาพตัวหนังเท่าไร แต่พูดถึงปฏิกิริยาต่อหนังด้วยบรรดาผู้ชมที่คุ้นเคยกับหนังสัตว์ประหลาดเน้นบรรยากาศหลอน ๆ สนุก ๆ มาหลายทศวรรษ ต้องอึ้งและช็อคไปกับความโหดไม่เน้นยั้งและความสิ้นหวังของเนื้อเรื่อง (จนเด็กสมัยนั้นที่ปกติพากันไปดูหนังแนวนี้เยอะด้วยความสนุก กลับนั่งนิ่งร้องไห้เงียบ ๆ ไปหลายคน)

ผ่านมาเกือบห้าสิบปี ความโหดของหนังซอฟท์ลงมากเมื่อเทียบกับสมัยนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ความเก่าของเอฟเฟ็คเลือดเนื้อกับการแสดงไม่เป็นผลกระทบต่อหนังเท่าไร คือความเก่าเหล่านั้นไม่ได้ดูสลายลงเป็นความชุ่ย แต่เหมือนเป็นการจับภาพเวลา ณ จุดหนึ่งในอดีตมากกว่า ผลกระทบของการเป็นหนัง สัตว์ประหลาด โทนสยองจริงจังเรื่องแรกยังรู้สึกถึงได้ทุกวันนี้ ด้วยหนังเชื่อมกับอารมณ์ในยุคนั้นได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะบรรยากาศของสงครามเวียดนามและการคอมเม้นต์เรื่องเชื้อชาติ (จากการที่พระเอกเป็นชายผิวสี) ที่ต่างแฝงอยู่ในเนื้อเรื่องได้อย่างแนบเนียน

ที่สำคัญ ถึงแม้ฉากเลือดเนื้อจะไม่เท่าไรเมื่อเทียบกับภาพโหดในหนังสยองขวัญปัจจุบัน แต่หลายปมประเด็นและเรื่องของหนัง มันไร้กาลเวลาอย่างยากที่จะลดทอนอิมแพ็คลงได้ ไม่ว่าจะสายสัมพันธ์พ่อแม่ลูก, ความเห็นแก่ตัวของคนในยามคับขัน, รวมไปถึงตอนจบที่แทบจะแตะรสสิ้นหวังสีดำได้ จากการเหมือนหนังแดกดันธรรมชาติของมนุษย์ว่าบางทีก็ยิ่งกว่าซอมบี้เสียเองอย่างที่สุด