"ถึงทากากิคุง เรื่องที่จะนัดเจอกันวันที่ สี่มีนา ฉันดีใจมากเลย พบกันครั้งสุดท้ายก็หนึ่งปีมาาแล้วสินะ รู้สึกเกร็งๆยังไงก็ไม่รู้ ใกล้ๆบ้านฉันมีต้นซากุระต้นใหญ่ พอถึงฤดูใบไม้ผลิ.. ..กลีบของมันจะร่วงด้วยความเร็วห้าเซนติเมตรต่อวินาที ฉันนึกเสมอว่า.. จะดีแค่ไหนนะถ้าได้อยู่กับทากากิคุงจนกระทั่งฤดูใบไม้ผลิมาถึง" "ชั่วขณะนั้น ทั้งหัวใจ วิญญาณ รวมทั้งสิ่งต่างๆรอบตัว..พลันปรากฏชัดแจ้ง ราวกับผมได้เข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่ผ่านเข้ามาตลอดสิบสามปี รวมทั้งเรื่องราว.. ต่อไปจากนี้.. ความเศร้าที่ไม่อาจจะทนเก็บไว้.. ความอบอุ่นของอาคาริตลอดทั้งจิตวิญญาณ ผมจะเก็บมันไว้ที่ไหน จะรักษามันไว้อย่างไร ผมไม่เคยรู้เลยสักครั้ง หลังจากวันนี้ไปเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว ผมเข้าในสิ่งนั้นดี ช่วงชีวิตที่เหลือต่อไปจากนี้ เป็นห้วงเวลาที่แสนยาวนานที่รอเราอยู่เบื้องหน้าจนยากจะหลีกเลี่ยง แต่ทว่า.. ความกังวลต่างๆที่พากันประดังเข้ามาพลันมลายหายไปหมดสิ้น เหลือไว้แค่สัมผัสจากริมฝีปากของอาคาริเท่านั้น"